Obecność franciszkańska w Afryce sięga czasów św. Franciszka, i przez wieki podjęto całą serię wypraw misyjnych na ten Kontynent. Wiele z nich owocuje do dziś. Bracia z całego świata udawali się do Afryki, aby życiem, modlitwą i pracą świadczyć o Ewangelii i przyjmować do swej wspólnoty tych, których Pan natchnął, żeby przyjęli nasz sposób życia. Nasza obecność w Afryce jest nacechowana różnością i różnorodnością. Bracia są zaangażowani we wszelkiego rodzaju działalności, lecz można powiedzieć, że ich posługa w większej części obejmuje ubogich i potrzebujących, że stoją po stronie uciskanych oraz osób pozbawionych głosu i zepchniętych na margines, że starają się o pokój i pojednanie w licznych sytuacjach konfliktów, politycznych zamieszek i wojny domowej.
   Wszystkie jednostki Zakonu w Afryce są międzynarodowe lub międzyprowincjalne; na przestrzeni lat wykazały one swoją skuteczność i żywotność. "Implantatio Ordinis" jest priorytetem dla wszystkich tych jednostek (z wyjątkiem Libii i Maroka, gdzie jest surowo zabronione przechodzenie na katolicyzm) i stanowi istotny element naszego misyjnego zadania.
   Z wyjątkiem Libii, Maroka i jednej z najmłodszych Fundacji, Zakon wszędzie przyciąga powołania i przeżywa rozwój. Z tego powodu w ostatnich latach wiele energii i zasobów trzeba było zainwestować w formacji początkowej i w poszukiwaniu sposobów inkulturacji charyzmatu franciszkańskiego na gruncie afrykańskim. Powodem do wielkiej radości jest fakt, że w ostatnich latach Bracia z Afryki byli bardziej obecni w życiu Zakonu: jako członkowie międzynarodowych Komisji, Wizytatorzy Generalni, w służbie w domach podległych Ministrowi Generalnemu. Obecnie Zakon w Afryce liczy około 700 Braci. Jednak, pomimo wzrostu w ostatnich latach, Afryka jest nadal kontynentem, na którym nasz Zakon jest słabo reprezentowany.
   Różne wspólnoty naszego Zakonu w Afryce stoją w obliczu całej serii wyzwań. Praca do zrobienia jest ogromna i pilnie potrzeba pomocy. Wielu młodych pragnie prowadzić życie poświęcone modlitwie i kontemplacji we wspólnocie, ubóstwie i ewangelicznej prostocie. Czujemy się mocno ponagleni, by podzielić się z nimi naszym Charyzmatem franciszkańskim, tak by stał się on również ich charyzmatem. W końcu nasz charyzmat jest największym darem, jaki możemy dać Kościołowi lokalnemu; wierzymy, iż kultura afrykańska, wyróżniająca się wielką ilością wartości (poczucie rodziny, wymiaru transcendentnego życia, radość i pokora) i nieocenionych zalet ludzkich, może ubogacić nie tylko nasz charyzmat, lecz także Kościół i całą ludzkość.
   Mimo że na papierze może się wy dawać, iż niektóre jednostki mają dużą liczbę członków, jednak większa część Braci znajduje się jeszcze na etapie formacji początkowej, a wielu Braci misjonarzy już się postarzało. Prawdą jest, że wszystkie nasze jednostki w Afryce odczuwają braki personalne. To znacznie utrudnia realizację naszych obecnych zadań w różnych Kościołach lokalnych i na polu formacji początkowej wewnątrz Zakonu. To prawda, że w niektórych jednostkach Bracia afrykańscy wzięli na siebie większą odpowiedzialność za formację, ale Afryka potrzebuje jeszcze formatorów, takich osób, które zechcą poświęcić się przygotowaniu większej ilości formatorów i wychowawców afrykańskich albo też tych, którzy już są zaangażowani w tej pracy. Z powodu niedostatecznej liczby wychowawców niektóre jednostki musiały ograniczyć liczbę przyjmowanych kandydatów.
   Z powodu braku Braci po ślubach uroczystych młodzi Bracia nie zawsze mogą mieć różne modele życia franciszkańskiego.
   Trzeba było odmówić zaproszeniu do pracy na nowych terenach misyjnych na tym Kontynencie, gdzie wielki jest głód Dobrej Nowiny i gdzie Kościół rośnie bardzo szybko (jest tam ok. 100 mln katolików) z powodu braku wystarczającej liczby personelu. Afryka nadal potrzebuje misjonarzy, którzy będą pracować u boku naszych afrykańskich Braci, aby pomagać im w ogromnej i naglącej pracy ewangelizacyjnej.
   Społeczeństwo i kultura w Afryce szybko ulegają zmianie. Szybki wzrost urbanizacji na całym Kontynencie przyniósł ze sobą nowe problemy. rozbicie rodziny, powstanie wielkich dzielnic ubogich, bezrobocie, rozszerzanie się Aids, zeświecczenie, utratę tradycyjnych wartości, dezorientację. Przemoc i brak stałości politycznej dotykają boleśnie wiele krajów, w których jesteśmy obecni, i powodują w nich wzrost liczby uchodźców i azylantów politycznych. Nowe konflikty szczepowe powstają na całym Kontynencie i zachodzi nagląca potrzeba większej ilości tych, którzy wzywają do pokoju, pojednania i dialogu, którzy chcą dopomóc w stworzeniu nowego, lepszego społeczeństwa i pracować nad odzyskaniem kulturowego dziedzictwa Afryki.
   Papież Jan Paweł 11 w Adhortacji Apostolskiej Ecclesia in Africa, która była owocem Synodu Biskupów Afrykańskich, stwierdza: "Według wielu Ojców Synodalnych dzisiejszą Afrykę można porównać do owego człowieka, który schodził z Jerycha do Jerozolimy. wpadł on w ręce zbójców, którzy go obdarli, zadali mu rany i porzucili na pół umarłego (por. Łk 10, 30-37). Afryka to kontynent, gdzie niezliczone ludzkie istoty - mężczyźni i kobiety, dzieci i młodzi - leżą jak gdyby porzucone przy drodze, chore, poranione, bezsilne, odepchnięte i opuszczone. Ludzie ci pilnie potrzebują dobrych samarytan, którzy pośpieszą im z pomocą. (...) Synowie i córki Afryki potrzebują wyrozumiałego wsparcia i opieki duszpasterskiej. Trzeba im pomóc w zebraniu sił, aby mogli oddać je w służbę wspólnego dobra." (n.41).Obecność Wspólnot międzynarodowych, międzykulturowych, pojednanych w służbie innych, jest przekonywującym głoszeniem Ewangelii i świadectwem tej nieodpartej siły , jaką ma Ewangelia w przemianie i odnowie życia.

   Ochotnik? Dlaczego nie?

   "Jeśli chcesz być doskonały,
   idź, sprzedaj, co posiadasz...
   potem przyjdź i chodź ze Mną" (Mt 19,21)

   Iść, ale jak?

   Wszystkie jednostki franciszkańskie w Afryce należą do Projektu Afrykańskiego i każdy Brat może zgłosić się jako ochotnik do jakiegokolwiek z krajów, w których jesteśmy obecni. Potrzeba pomocy jest naprawdę wielka! Jeśli jakiś Brat czuje natchnienie, by zgłosić się do Projektu Afrykańskiego, jak może zrealizować to swoje natchnienie i jakie mu się oferuje możliwości?

• Niech stara się zbadać swoje motywacje i oceni swoje możliwości: stan zdrowia, zdolność do życia we Wspólnocie międzynarodowej, zdolności językowe, itd. (wiek niekoniecznie stanowi jakąś barierę, jeśli tylko cieszy się dobrym zdrowiem, ma zdolność przystosowania się do nowych sytuacji, jest otwarty...). W niektórych krajach można się zgłosić nawet na krótki czas posługi, zwłaszcza gdy chodzi o nauczanie i działalność wychowawczą.

• Niech się skontaktuje ze swoim Ministrem Prowincjalnym w celu otrzymania pozwolenia na wyjazd do Afryki. Niech zgłosi swoją gotowość do tej posługi w liście skierowanym do Ministra Generalnego.

• Definitor Generalny dla AFRYKI wspólnie z ochotnikiem zadecyduje do której jednostki Brat chce być wysłany, z uwzględnieniem zarówno potrzeb w Afryce jak również zainteresowań i zdolności ochotnika.

• Wspólnie z Definitorem generalnym dla Afryki, Ministrem Prowincjalnym swojej Prowincji i Przełożonym Misji, do której zamierza się przyłączyć, ochotnik ustala dokładnie w jaki sposób zamierza przynależeć do tej afrykańskiej jednostki Zakonu.

1. Jako Brat gość z posługą na krótki okres czasu ustalony przez obydwu Przelożonych Wyższych wspólnie z ochotnikiem;

2. Jako Brat rezydent, który zachowuje przynależność i prawo głosu w Prowincji, z której pochodzi;

3. Jako Brat rezydent, który zachowuje przynależność do Prowincji, z której pochodzi, lecz przyjmuje prawo głosu w jednostce afrykańskiej;

4. Jako Brat prawnie przeniesiony do jednostki w Afryce.

• Wspólnie z Definitorem generalnym i Sekretarzem generalnym ds. Ewangelizacji Misyjnej zostanie przygotowany program, zgodnie z jego potrzebami: studia językowe, kultura, misjologia, itp.
  

• Wspólnie ze swoim Ministrem Prowincjalnym i ze Wspólnotą w Afryce ochotnik niech ustali datę swego przybycia do jednostki afrykańskiej.

   Minister Generalny niech mu napisze List Posłuszeństwa, w którym powita tego Brata w Projekcie Afrykańskim i przedstawi go Wspólnocie w Afryce.

• 4 Wice-Prowincje (Egipt, Nairobi - obejmuje 9 krajów, Republika Południowej Afryki, Republika Demokratyczna Konga);

• 4 Kustodie (Mozambik, Zimbabwe i dwie w Maroku: francuska i hiszpańska);

• 2 Federacje (Afryka Zachodnia i Maroko);

• 8 Fundacji Misyjnych (Libia, Somalia, Republika Środkowej Afryki, Togo - Wybrzeże Kości Słoniowej - Benin, Gwinea Bissau - 2, Kongo Brazzaville, Angola);

• 1 Delegacja (Maroko).

1. Egipt (Wice Prowincja Świętej Rodziny) Libia (Fundacja Misyjna)
   
   
2. Maroko (Federacja: 2 kustodie i 1 delegacja)
   
   
3. Kenia (Wice Prowincja św. Franciszka)
   
   
4. Somalia (Fundacja Misyjna)
   
   
5. Uganda (Wice Prowincja św. Franciszka)
   
   
6. Rwanda (Wice Prowincja św. Franciszka)
   
   
7. Burundi (Wice Prowincja św. Franciszka)
   
   
8. Tanzania (Wice Prowincja św. Franciszka)
   
   
9. Malawi (Wice Prowincja św. Franciszka)
   
   
10. Zambia (Wice Prowincja św. Franciszka: międzyprowincjalny dom formacji i studiów)
    
    
11. Zimbabwe (Kustodia Dobrego Pasterza, irlandzka)
    
    
12. Mozambik (Kustodia św. Klary, portugalska)
    
    
13. Demokratyczna Republika Konga (Wice Prowincja św. Benedykta)
    
    
14. Kongo Brazzaville (Fundacja Misyjna)
    
    
15. Republika Środkowej Afryki (Fundacja Misyjna)
    
    
16. Republika Południowej Afryki (Wice Prowincja M.B. Królowej Pokoju)
    
    
17. Angola (Fundacja Misyjna, brazylijska)
    
    
18. Madagaskar (Wice Prowincja św. Franciszka)
    
    
19. Wyspa Mauritius (Wice Prowincja św. Franciszka)
    
    
20. Wybrzeże Kości Słoniowej (Fundacja Misyjna)
    
    
21. Togo (Fundacja Misyjna)
    
    
22. Benin (Fundacja Misyjna)
    
    
23. Gwinea Bissau (2 Fundacje Misyjne: włoska i portugalska)
    
    
24. Libia (Fundacja Misyjna)