W 1208 r. Franciszek i jego pierwsi towarzysze przekroczyli granice Asyżu i Umbrii. Mimo że nie były jeszcze odbudowane wszystkie okoliczne kościoły, ani nie byli otoczeni opieką wszyscy trędowaci Asyżu. Bardzo szybko wspólnoty międzyprowincjalne i międzynarodowe przemierzały drogi całej Europy, aż do Anglii, Hiszpanii, krajów słowiańskich i wokół basenu Morza Śródziemnego.
   Wezwanie Franciszka i jego naśladowców jako misjonarzy stanowiło horyzont ich powołania od samego początku ich nawrócenia.
   My również jesteśmy wezwani do odnalezienia tego wymiaru misyjnego, zostawienia wszystkiego, by pójść za Chrystusem ubogim i pokornym, a równocześnie ruszyć w drogę przez świat, nie biorąc ze sobą niczego. Powołania, wędrowania i misji nie można rozdzielić.
   Może się wydawać dzisiaj absurdem udawać się do innych krajów, na inne tereny misyjne, kiedy otacza nas tylu ludzi obojętnych religijnie. Może się wydawać nieracjonalne wyjeżdżać wtedy, gdy nie dajemy rady utrzymać naszych własnych struktur.
   Misja jest kwestii wiary (Redemptoris missio), jest wskaźnikiem naszej wiary, naszej miłości. Zganił ich z powodu ich niedowiarstwa... Idźcie na cały świat (Mk 16, 14-15).
   Przeciwieństwem wiary jest często strach, brak ufności, brak odwagi, by wyruszyć w drogę.
   W Europie mamy jeszcze tak wielu franciszkanów, z tylu rodzin, w każdym wieku, lecz niekiedy może zbytnio zważają oni na swoje ograniczenia prowincjalne i krajowe. W niektórych krajach, albo w pewnych strefach kulturowych, nasza obecność zanika, podczas gdy rośnie potrzeba świadectwa i odważnego głoszenia Ewangelii, tak jak w pierwszych latach przygody Franciszka.

Ważne jest, aby...

• nastawić się pozytywnie do życia we wspólnotach międzykulturowych.

• mieć na uwadze w życiu codziennym priorytety naszej Reguły: "ducha modlitwy i pobożności", braterski klimat więzi, ewangelizację we wspólnocie, formację...

• nauczyć się języka tego kraju, w którym się żyje, i używać go jako wspólnego języka calej wspólnoty.

   Wiele z naszych powołań zrodziło się z przeżyć i pragnień misyjnych. Także obecnie jest wielu Braci gotowych na podjęcie wędrowania w celu ewangelizacji.
   Dlaczego nie pójść za tym pragnieniem i oczekiwaniem? Dlaczego nic odpowiedzieć na żądanie dzisiejszego świata, oczekującego ewangelicznych świadectw. osób gotowych uzasadnić powody tej nadziei, którą mają w sobie? Mamy obowiązek wysłuchać tych ewangelicznych niepokojów, towarzyszyć im i zweryfikować je we wspólnocie.
   Jeżeli chcemy. żeby nowe tysiąclecie było bardziej ludzkie. nasza odpowiedź jest nagląca. według najbardziej przekonywującego i głębokiego wzoru, jaki pozostawił nam w spadku św. Franciszek, to jest wspólnoty! Konkretnie, poprzez tworzenie w różnych częściach Europy Wspólnot międzyprowincjalnych i międzynarodowych - jak to było w początkach Zakonu - które będą konkretnym znakiem solidarności. prowokacją do nowego modelu społeczeństwa: to znaczy nie opartego na kulturze sukcesu, siły i skuteczności, lecz na kulturze brata Franciszka, maluczkiego, sługi, tego, który jest u stóp wszystkich. W odpowiednim momencie znajdą się konkretne sposoby wspólnego sprawdzania zdatności tych, którzy się zgłaszają na ochotnika, by "iść przez świat", czy też sens i znaczenie tych Wspólnot. Ważne jest odczuwanie potrzeby, by odważyć się na słowo Boże i na świadectwo Franciszka, które przesyłają nas we Wspólnocie i jako Wspólnoty na drogi dzisiejszej Europy. W ten sposób ożywi się charakter misyjny naszego Zakonu. Nasze Wspólnoty lokalne i prowincjalne zyskują nową żywotność, będąc przynaglane do ukazania konkretnych znaków ewangelicznego radykalizmu, komunii i współpracy, pojednania i pokoju.

   "Gdybyśmy mieli trochę kreatywności, aby się odbudować na wzór wspólnoty ewangelicznej! Gdybyśmy odważyli się budować na Słowie Bożym" (Fr. G. Bini).