|
|
tekst
w formacie. pdf 
I MIĘDZYNARODOWY KONGRES NA TEMAT MISJI I EWANGELIZACJI
„IDŹ NAPRAW MÓJ DOM”
18-28.05.2014 R. SASSONE
Kongres, rozpoczął się od stwierdzenia dobrze znanego już faktu, że mamy doskonałą teorię na temat ewangelizacji, ale dotkliwie brakuje jej praktyki w naszym Zakonie. Nadszedł więc czas, żeby zacząć tym wszystkim żyć i głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu.
Kongres przypatrywał się ewangelizacji z wielu stron. Przypomniano jej podstawy biblijne, jej wizję według św. Franciszka, jej różne formy w historii Zakonu, a w końcu jej formy współczesne, który pojawiają się na różnych kontynentach. Nie zapomniano oczywiście także o ukazaniu wizji ewangelizacji, którą prezentuje papież Franciszek. Rozważano także tematy: dialogu ekumenicznego i międzyreligijnego, sprawiedliwości, pokoju i integralności stworzenia, wspólnej ewangelizacji ze świeckimi oraz ekologii.
Wśród tego ogromnego spektrum podjętych tematów, kilka kwestii powracało najczęściej:
- Potrzeba nam w Zakonie „dynamiki wyjścia”, czyli otwartości do przełamywanie naszych schematów, naszego zamknięcia się tylko w osobistych pomysłach i tradycjach. Nasze struktury wymagają nawrócenia pastoralnego. Parafie często stały się „nudne” – ciągle dokonuje się w nich to samo, bez uwzględnienia zmian mentalności współczesnego człowieka. To odstrasza młodych i sprawia, że w nie widać w naszych wspólnotach i parafiach nowości Ewangelii. By dynamika wyjścia było w ogóle możliwa musimy mieć pasję dla Jezusa, by postawić Go na pierwszym miejscu w naszym życiu osobistym i wspólnotowym. Nie da się tego zrealizować jeśli jesteśmy ciągle przywiązani do wygód maiores, czyli do konsumpcyjnego stylu życia.
- Istnieją dwa sposoby patrzenia na św. Franciszka. Pierwsza widzi go przede wszystkim jako ewangelizatora i podkreśla, że ewangelizacja była pasją św. Franciszka. Tylko z tej perspektywy możemy w pełni zrozumieć słowa z San Damiano ”Idź odbudować mój Kościół”, pozwolenie do głoszenie kazań, rozesłanie uczniów, czy podróż do sułtana. Drugi sposób patrzenia na św. Franciszka wychodzi od założenia, że jest on alter Christus. Tym samym kładzie się nacisk na jego relację z Panem i naśladowanie Go. Nie można jednak zamknąć się tylko w tej wizji, bo zapominałoby się w ten sposób, że świętość chrześcijańska to służba innym, a nie tylko osobista „doskonałość”. Obydwa wymiary należy widzieć łącznie. Św. Franciszek jest więc zarówno ewangelizatorem jak i mistykiem. Dlatego stygmaty to równocześnie znaki potwierdzającej misję Franciszka oraz jego upodobnienie do Umiłowanego.
- Pierwszym miejscem, gdzie możemy spotkać Boga to modlitwa. Ale modlitwa chrześcijańska to nie w pierwszym rzędzie mówienie do Boga, ale według Biblii to słuchanie Go. Jesteśmy zaproszenie do słuchania Boga. To stanowi fundament modlitwy. Wiara nie rodzi się z mówienia, ale ze słuchania Boga, który do mnie osobiście mówi. Jeśli nie słucham Boga, to projektuję na niego swoje pragnienia i wydaję mi się, że ta projekcja to On sam. Ale to jest tylko bożek stworzony na mój własny obraz i podobieństwo. Droga do poznania prawdziwego Jezusa to słuchanie Słowa Bożego. Kartezjusz, Rouseau choć co prawda mówili o bogu i wierzyli w boga, ale to była tylko ich idea boga – nie chrześcijański Bóg.
- Potrzeba nam w Zakonie zacząć przygotować braci do ewangelizacji. Celem jest to, żebyśmy nie ewangelizowali w pojedynkę, ale w dwóch, trzech, albo i więcej braci. Nigdy nie samotnie. Zakon jest dla ewangelizacji, dlatego nasza formacja powinna mieć jako priorytet misję. Ten wymiar powinien pojawić się już formacji początkowej, nie można czekać z tym aż do czasu przyjęcia święceń przez braci.
- W duchowości franciszkańskiej głębokie, braterskie relacje są uprzywilejowanym miejscem spotkania z Bogiem. Prawdziwi uczniowie Jezusa są rozpoznani po miłości wzajemnej. Życie braterskie to pierwsze miejsce, gdzie objawia się prawda, że Królestwo Boże jest już obecne między nami. Niestety dziś choć tyle mówi się o braterstwie to jednak nie mamy między sobą dobrych relacji. Nie mamy komunii między sobą. A nasze klasztory powinny stać się szkołami komunii i miejscami zdrowych relacji, ciepła i miłości wśród zimnego świata. Jeśli nasze domy są zbudowane na skale Jezusa, wtedy będzie w nich miłość, nadzieją i ciepło. Jeśli będą w nich tylko pewne zwyczaje religijne i parabole o św. Franciszku wtedy będą one „zimne”. Jeśli ktoś nie potrafi żyć w braterstwie to nie może żyć życiem zakonnym.
- Potrzeba zmiany formy naszego duszpasterstwa. Powinno ono stać się duszpasterstwem propozycji do konkretnego człowieka, ponieważ współczesna kultura oddziela od Chrystusa, a nie przybliża do Niego. Dlatego dziś choć wielu chrześcijan zachowuje jeszcze pewne zewnętrzne znaki religijne to jednak nie mają już wewnętrznej więzi z Jezusem. Dlatego potrzeba dziś dbania nie o jakieś religijne zwyczaje i tradycje, ale o samo centrum naszej wiary – osobiste spotkanie z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusem. To doświadczenie mocy Paschy jest kluczowe w budowaniu żywej wiary. Chodzi więc o skupienie się na kerygmacie.
- Jednym ze współczesnych niebezpieczeństw jest zastępowanie głoszenia kerygmatu moralnością. Ta pokusa ukazywanie chrześcijaństwa jako moralności jest dzisiaj silna. Jednak koncentrować się ciągle na wymaganiach moralnych najczęściej prowadzi do oskarżania wiernych i faryzejskie potępianie ich. Przywołanym przykładem takiego duszpasterstwa jest przygotowanie do sakramentu bierzmowania, w których łatwo skupić się na wielu wymaganiach moralnych, znajomości reguł katechetycznych i straszeniu, że ominięcie jakieś spotkania zamknie drogę do tego sakramentu.
- Przeciwieństwem tego jest głoszenie kerygmatu. Jest to głoszenie tego, co możemy dać drugiemu człowiekowi – Dobrą Nowinę o miłości Boga, o zbawieniu które mamy w Jezusie z wszystkich naszych grzechów, o darze Ducha Świętego i wspólnocie uczniów Jezusa, którą jest Kościół. Dopiero po przyjęciu przez człowieka daru miłości Boga, tego co Bóg zrobił dla niego jest możliwe mówienie o konsekwencjach moralnych. Głoszenie kerygmatu to głoszenie tego, co Bóg zrobił dla nas, a nie tego, co my mamy robić. Ten kerygmat trzeba ciągle głosić, a on staje się coraz bardziej „ciałem” w życiu człowieka. Przykładem takiego bezustannego głoszenia kerygmatu jest papież Franciszek. My sami również potrzebujemy coraz głębiej doświadczać kerygmatu, by później móc go głosić. By było to możliwe potrzeba nowego otwarcia się na działanie Ducha Świętego, który jest motorem ewangelizacji.
- Kolejnym istotnym tematem jest uczniostwo. Bez przywrócenia kategorii uczniostwa w Kościele nie będziemy Kościołem ewangelizującym. Prawdziwy uczeń Jezusa od razu staje się apostołem, czyli uczniem z misją – tu rodzi się powołanie misyjne. Ale zgodnie ze słowami Pawła VI „Tylko zewangelizowany Kościół może być Kościołem ewangelizującym”, by rozpocząć nową ewangelizację potrzebujemy sami bezustannie poddawać się ewangelizacji i w ten sposób umacniać naszą wiary.
- Nasza tożsamość jako braci mniejszych to życie według Ewangelii. Ta tożsamość powinna być tożsamością otwartą, bo taka jest Ewangelia i dynamika historii. Pan wzywa nas, żebyśmy żyli dla Jego Królestwa, a nie w zamkniętych i odizolowanych domach. Prawdziwa ewangeliczna tożsamość polega na dawaniu życia, „traceniu” go, raczej niż zachowaniu. Tak samo życie wspólnoty zakonnej nie polega na „przetrwaniu” ale na dawaniu swego życia.
I MIĘDZYNARODOWY KONGRES NA TEMAT MISJI I EWANGELIZACJI
opis
28.05.2014 : SGME2014:
Congress comes to an end
27.05.2014 : SGME2014:
Day 9
26.05.2014 : SGME2014:
Day 8
26.05.2014 : SGME2014:
A Day at Assisi
25.05.2014 : SGME2014:
Day 6
23.05.2014 : SGME2014:
Day 5
22.05.2014 : SGME2014:
Day 4
21.05.2014 : SGME2014:
Day 3
20.05.2014 : SGME2014:
Day 2
19.05.2014 : SGME2014:
Day 1
18.05.2014 : SGME2014
Congress begins
06.05.2014 : 1st
International Congress for Missions and Evangelization
|
